Wie ben ik ?

Ik ben Ans Ramaut, van oorsprong leerkracht in het speciaal basisonderwijs en talentbegeleider. Ik ben getrouwd en moeder van drie kinderen. Ik kom uit België en woon sinds 2002 in Nederland. Ik wou eigenlijk altijd al iets voor mezelf gaan doen, intensieve begeleiding van kinderen is mijn passie. Wat dat zou zijn, wist ik tot enkele jaren geleden nog niet. Ik dacht zelf aan huiswerkbegeleiding of Remedial Teaching, maar toen mijn oudste zoon geboren werd kwamen we er al vrij vlug achter dat hij zich heel anders ontwikkelde en heel anders was, dan andere kinderen om ons heen. We hebben moeilijke tijden gekend met hem. Wij hadden al wel een onuitgesproken vermoeden, maar durfden daar niet over te praten. Als je denkt dat je kind heel slim is, is dat niet iets wat je zomaar tegen iedereen verteld. We kregen heel veel commentaar op hoe we onze zoon benaderden, mensen begrepen het niet ... en wij zouden zijn gedrag in de hand werken ... te lang hebben we dat laten sluimeren.

Toen het thuis en op school steeds moeilijker werd zijn we gaan zoeken en lezen, het eerste boek over 'slimme kinderen' kwam in huis, en onmiddellijk herkenden we ons kind en lazen we over dingen die wij ook meemaakten. Dus we waren dan toch niet de enige, en misschien zelfs lag het niet aan ons ? We gingen er samen ook over praten, er werden meer boeken aangeschaft, tot we bijna zeker wisten, dit is het. We hadden tot dan toe nooit de term 'hoogbegaafd' luidop uitgesproken en moesten nu ook school nog gaan overtuigen ? Hoe moest dat, ik ben zelf leerkracht en het allerlaatste wat ik wil is me op school gaan bemoeien ... hoe zou ik overkomen, de drempel was ontzettend hoog voor me !

Maar nadat hij te vaak verkeerd werd gezien als ADHD kind met misschien een gedragsstoornis en sociaal-emotioneel niet de sterkste, besloten wij hem te laten testen om dan toch maar eindelijk op papier te hebben wat er met ons kind 'mis' was, want tot op de allerlaatste moment hebben wij zelf ook getwijfeld ! Tijdens de test was hij supergemotiveerd, had een goede concentratie en een super werkhouding, dus zij zagen daar mijn kind zoals wij hem wel kenden. Gelukkig, stel je voor dat we het verzonnen hadden, of hij het niet meer had laten zien, ...
Hij had ondertussen al wel heel wat bijverschijnselen ontwikkeld, door verveling, door het niet begrepen voelen, door het gepest worden, ... zo was hij klinisch depressief, had angstproblemen, was impulsief, .... Voor ons aan de ene kant een hele opluchting, eindelijk een verklaring, eindelijk begrip en een luisterend oor die ons niet veroordeelde. Ik ben die mensen nog steeds dankbaar ! En aan de andere kant, een traan, een kind van 7 depressief ? Tristan had elke nacht nachtmerries en tekende heel schokkende tekeningen in zwart en rood. Hij werd vaak heel boos, ... We voelden ons verschrikkelijk machteloos. Hoe verder ? In hele korte tijd ging het zowel thuis als op school van kwaad naar erger, we moesten iets ondernemen, ... 

Mijn zoon is vervolgens bijna 3 jaar naar het leonardo-onderwijs gegaan. Hij is daar snel en goed opgeknapt het moment dat hij gezien en gehoord werd en de uitdaging kreeg die hij verdiende op de manier die bij hem pastte.
Ik was ondertussen ervaringsdeskundige geworden, heb vele boeken gelezen en een opleiding gevolgd tot hoogbegaafdenbegeleider bij Novilo, opgericht door Tijl Koenderink.
Ik zette een verrijkingsclubje op voor jongere kinderen, de JHIKS in Oosterhout. Daar konden jonge (hoog)begaafde kinderen peers ontmoeten en ontmoeten ouders elkaar om ervaringen uit te wisselen en gaf ik interactieve ouderavonden over het opvoeden van hoogbegaafde kinderen, de webb-cyclus.

Ik wou nog een stap verder gaan en betere en diepgaandere begeleiding geven aan deze kinderen, dat doe ik door het persoonlijk begeleiden van kinderen en het opstarten van plusklas uniQue regio Dongen. Want, ook al zit mijn zoon op een goede school, ik zie kinderen liever in de school in hun eigen dorp, want dan haal je ze niet uit hun sociale omgeving weg, kunnen ze gewoon afspreken en hoeven ze niet uren in de auto door te brengen. Het mooie zou zijn als deze kinderen dan een breekpunt hebben in de week, een moment waarin ze met ontwikkelingsgelijken kunnen omgaan, en even zichzelf kunnen zijn en niet anders zijn dan de rest. Tessa Kieboom vergeleek het met een kind met een gemiddeld IQ die de hele week in de klas zit met kinderen met een IQ van 70. Want zo groot is ook het gat tussen een hoogbegaafd kind en een gemiddeld kind. Onderzoek heeft uitgewezen dat kinderen die deelnemen aan een plusgroep op termijn beter in hun vel gaan zitten en daardoor meer plezier krijgen in leren en leven. De plusgroep moet ook geen losstaand gebeuren worden, maar voor het kind als een aanvulling voelen op zijn gewone schooldagen, zoveel mogelijk geïntegreerd in zijn klas, en liefst op de eigen school. Maar dat is voor veel kinderen nu nog niet aan de orde.

Verder organiseer ik vakantiekampen, want zoals mijn zoon die zegt : "ik ga liever naar school dan dat ik thuis ben, want daar kan ik tenminste wat doen", zo zijn er misschien nog wel meer kinderen. Een goed teken trouwens als ze zooo graag naar school gaan ! Het kamp is bewust geen schools gebeuren ! Het is het ontmoeten, het mogen zijn wie je bent, het erkend en herkend worden in de manier waarop je in elkaar steekt, praten over hoe het is slim te zijn, je te vervelen, gepest te worden, je anders te voelen, gevoelig te zijn, ... we praten terwijl we allerlei leuke dingen doen, zoals technieken, handwerken, knutselen, tekenen, spekstenen, schilderen, ... maar ook de computer vormt een interessante uitdaging natuurlijk met daarop game-maker, scratch, foto`s bewerken, website bouwen, en muziek componeren, ...

Ik vertel jullie dit verhaal omdat wellicht veel mensen zich hierin zullen herkennen, en zo weten dat ze niet de enigen zijn ! Dat er altijd ergens een luisterend oor is, die onbevooroordeeld wil luisteren naar uw verhaal.



Aanvulling op WIE BEN IK ?

Sinds ongeveer een jaar is ook bij mezelf een zoektocht begonnen. Ik wou antwoord op vragen over mijn eigen jeugd. Waarom heb ik me altijd anders gevoeld ? Ik voelde me altijd en overal een buitenbeentje, ik paste er niet tussen. Waarom zijn de enige herinneringen aan school, momenten waarop mijn creatieve uitspattingen verscheurd, bekritiseerd of te niet gedaan werden ? Waarom werd ik op school zo lang en zo intensief gepest ? Waarom gebeurde daar niets mee ? Waarom deed ik altijd wat andere mensen van me verlangden en verwachtten ? Wie heeft mijn school -en later beroepskeuze gemaakt ? Waarom werd mijn potentieel niet gezien ? Of als het al werd gezien, waarom werd ik niet meer gestimuleerd om mijn pijlen iets hoger te richten ? Waarom haalde ik mijn diploma onderwijzeres zonder ooit een boek opendoen, en waarom klapte ik daarna helemaal dicht op de universiteit ? Waarom heeft mij toen niemand verteld dat ik gewoon niet kon leren ? Waarom belandde ik daarna in een heel zware depressie ? Een echte identiteitscrisis ? Wie was ik, wat betekende ik op deze wereld, had ik wel een doel, waar ging alles naartoe ? Ik koos toen dat een gelukkig gezin stichten mijn doel was, zo ging het ook. Maar waarom gaat het dan rond mijn dertigste weer mis en krijg ik een burn-out ? Door mijn zoon word ik geconfronteerd met het feit dat ik misschien ook wel slimmer ben dan gemiddeld. Het verklaart heel veel. Veel puzzelstukjes vallen op zijn plek. Nu kom ik er voor het eerst achter waarom ik anders ben, waarom ik anders denk, waarom ik dingen aanvoel, waarom ik perfectionistisch ben en faalangstig. Ik leer ermee omgaan, en vooral ik leer nu ook de positieve en de leuke kanten te zien van het hoogbegaafd zijn. Als afsluiting van de zoektocht naar mezelf wil ik de Mensa test gaan doen. Maar wat daar ook uitkomt van getalletje, ik weet nu wie ik ben en waarom ik doe zoals ik doe ... En nu kan ik verder ...

Juli 2014  Tijd voor een update

Als ik terug kijk op de voorbije jaren ben ik ontzettend gegroeid. Ik doe dingen die ik nooit gedacht had te doen. Ik stap telkens weer uit mijn comfortzone om uitdagingen aan te gaan en te ontdekken dat ik meer kan dan dat ik dacht. Mijn kinderen volgen mijn voorbeeld, zo kun je met dit 'voorleven' ontzettend veel betekenen voor je kinderen als je je geen begeleiding kunt veroorloven. Niet jouw woorden maar je daden nemen kinderen over, wees de persoon wie je wilt dat zij worden ! 
Ik ben ontzettend gepassioneerd geraakt in onderwijs, de onderwijsvernieuwingen, de onderwijs kanteling, .... ik ben er van doordrongen dat er veel moet veranderen in het onderwijs en daar ben ik dagelijks mee bezig. Het is fijn met je passie bezig te kunnen zijn, daar haal je ontzettend veel energie vandaan. Daarnaast kan ik vanuit mijn ervaringen veel andere kinderen helpen die een steuntje in de rug kunnen gebruiken. 

Met mijn kinderen gaat het prima, de oudste die een ontzettend moeilijke basisschoolperiode heeft gekend en versneld naar het VO is gegaan, gaat nu met zijn elf jaar naar 2 vwo. De versnelling van groep 6 naar groep 8 en de vervroegde overgang naar VO zijn heel goed uitgepakt. Hij besefte goed dat hij zich zou moeten bewijzen. Hij had slechts een nipt HAVO advies met alle hiaten die hij opgelopen had. Maar de brugklas ging super. Hij maakte een goede start, had prima aansluiting bij de oudere kinderen, laat zich niet doen en staat zijn mannetje. Hij zit heel goed in zijn vel en heeft zin in volgend jaar !

Voor mijn andere kinderen is de strijd nog niet gestreden, de bewijsdruk is ontzettend groot, eerst maar eens bewijzen .... gelukkig sta ik nu stukken steviger in mijn schoenen en toch raakt het me telkens weer, Kinderen moeten op de CITO bewijzen dat ze meer in hun mars hebben en dat gaat vaak niet omdat het vaak om kennis en vaardigheden gaat die met de CITO niet getest worden. Dat geldt vooral bij onze jongste, die is net als de oudste in zijn hele doen en laten, ongelooflijk waar het kind mee bezig is, hoe hij denkt, hoe hij redeneert en praat .... op school echter een heel ander kind ... dat baart me zorgen. 

Een ander vooroordeel waar we tegenaan boksen is het feit dat HB kinderen écht niet altijd op alle vakken A'tjes halen .... Mijn middelste is slecht in spelling, ik weet hoe dat komt, hij oefent te weinig ... hij is in alle staten als ik nog maar het woordje oefenen rep. Hij heeft een enorme fixed mindset en vaste overtuigingen over spelling en is er heilig van overtuigd dat hij het gewoon nooit zal kunnen. Op school zijn de zwakkere resultaten op spelling en taal het bevestigende bewijs dat hij allemaal wel meevalt ... maar er is veel meer aan de hand en ik weet niet wanneer ik ze dit eens rustig mag uitleggen én of ik dan ook gehoord word ... ben benieuwd ?

Inspirerende tekst


Onze grootste angst is niet dat we onvolmaakt zijn.
Onze grootste angst is dat we mateloos krachtig zijn.
Het is ons licht, niet onze schaduw,
wat ons het meest beangstigt.

We vragen onszelf:
wie ben ik om briljant te zijn, prachtig, talentvol, fantastisch?
Maar, wie ben jij om dat niet te zijn?

Je bent een kind van God.
Je onbelangrijk voordoen, bewijst de wereld geen dienst.
Er is niets verlichts aan je klein maken,
opdat andere mensen zich bij jou niet onzeker zullen voelen.

We zijn allemaal bedoeld om te stralen als kinderen.

We zijn geboren om de glorie van God, die in ons is, te openbaren.
Die is niet slechts in sommigen van ons, die is in iedereen!

Als wij ons licht laten stralen, geven we onbewust
andere mensen toestemming hetzelfde te doen.
Als wij van onze eigen angst bevrijd zijn,
bevrijdt onze aanwezigheid vanzelf anderen.



Often said to have been quoted in a speech by Nelson Mandela.
The source of this inspiring quote is Return to Love by Marianne Williamson,
Harper Collins, 1992, from Chapter 7, Section 3 (Pg. 190-191).

Ramaut Ans | Maak je eigen badge