Ans Ramaut

Wie ben ik ?

Ik ben Ans Ramaut, van oorsprong leerkracht in het speciaal basisonderwijs en talentbegeleider. Ik ben getrouwd en moeder van drie kinderen. Ik kom uit België en woon sinds 2002 in Nederland. Ik wou eigenlijk altijd al iets voor mezelf gaan doen, intensieve begeleiding van kinderen is mijn passie. Wat dat zou zijn, wist ik tot enkele jaren geleden nog niet. Ik dacht zelf aan huiswerkbegeleiding of Remedial Teaching, maar toen mijn oudste zoon geboren werd kwamen we er al vrij vlug achter dat hij zich heel anders ontwikkelde en heel anders was, dan andere kinderen om ons heen. We hebben moeilijke tijden gekend met hem. Wij hadden al wel een onuitgesproken vermoeden, maar durfden daar niet over te praten. Als je denkt dat je kind heel slim is, is dat niet iets wat je zomaar tegen iedereen verteld. We kregen heel veel commentaar op hoe we onze zoon benaderden, mensen begrepen het niet ... en wij zouden zijn gedrag in de hand werken ... te lang hebben we dat laten sluimeren.

Toen het thuis en op school steeds moeilijker werd zijn we gaan zoeken en lezen, het eerste boek over 'slimme kinderen' kwam in huis, en onmiddellijk herkenden we ons kind en lazen we over dingen die wij ook meemaakten. Dus we waren dan toch niet de enige, en misschien zelfs lag het niet aan ons ? We gingen er samen ook over praten, er werden meer boeken aangeschaft, tot we bijna zeker wisten, dit is het. We hadden tot dan toe nooit de term 'hoogbegaafd' luidop uitgesproken en moesten nu ook school nog gaan overtuigen ? Hoe moest dat, ik ben zelf leerkracht en het allerlaatste wat ik wil is me op school gaan bemoeien ... hoe zou ik overkomen, de drempel was ontzettend hoog voor me !

Maar nadat hij te vaak verkeerd werd gezien als ADHD kind met misschien een gedragsstoornis en sociaal-emotioneel niet de sterkste, besloten wij hem te laten testen om dan toch maar eindelijk op papier te hebben wat er met ons kind 'mis' was, want tot op de allerlaatste moment hebben wij zelf ook getwijfeld ! Tijdens de test was hij supergemotiveerd, had een goede concentratie en een super werkhouding, dus zij zagen daar mijn kind zoals wij hem wel kenden. Gelukkig, stel je voor dat we het verzonnen hadden, of hij het niet meer had laten zien, ...
Hij had ondertussen al wel heel wat bijverschijnselen ontwikkeld, door verveling, door het niet begrepen voelen, door het gepest worden, ... zo was hij klinisch depressief, had angstproblemen, was impulsief, .... Voor ons aan de ene kant een hele opluchting, eindelijk een verklaring, eindelijk begrip en een luisterend oor die ons niet veroordeelde. Ik ben die mensen nog steeds dankbaar ! En aan de andere kant, een traan, een kind van 7 depressief ? Tristan had elke nacht nachtmerries en tekende heel schokkende tekeningen in zwart en rood. Hij werd vaak heel boos, ... We voelden ons verschrikkelijk machteloos. Hoe verder ? In hele korte tijd ging het zowel thuis als op school van kwaad naar erger, we moesten iets ondernemen, ... 

Mijn zoon is vervolgens bijna 3 jaar naar het leonardo-onderwijs gegaan. Hij is daar snel en goed opgeknapt het moment dat hij gezien en gehoord werd en de uitdaging kreeg die hij verdiende op de manier die bij hem pastte.
Ik was ondertussen ervaringsdeskundige geworden, heb vele boeken gelezen en een opleiding gevolgd tot hoogbegaafdenbegeleider bij Novilo, opgericht door Tijl Koenderink.
Ik zette een verrijkingsclubje op voor jongere kinderen, de JHIKS in Oosterhout. Daar konden jonge (hoog)begaafde kinderen peers ontmoeten en ontmoeten ouders elkaar om ervaringen uit te wisselen en gaf ik interactieve ouderavonden over het opvoeden van hoogbegaafde kinderen, de webb-cyclus.

Ik wou nog een stap verder gaan en betere en diepgaandere begeleiding geven aan deze kinderen, dat doe ik door het persoonlijk begeleiden van kinderen en het opstarten van plusklas uniQue regio Dongen. Want, ook al zit mijn zoon op een goede school, ik zie kinderen liever in de school in hun eigen dorp, want dan haal je ze niet uit hun sociale omgeving weg, kunnen ze gewoon afspreken en hoeven ze niet uren in de auto door te brengen. Het mooie zou zijn als deze kinderen dan een breekpunt hebben in de week, een moment waarin ze met ontwikkelingsgelijken kunnen omgaan, en even zichzelf kunnen zijn en niet anders zijn dan de rest. Tessa Kieboom vergeleek het met een kind met een gemiddeld IQ die de hele week in de klas zit met kinderen met een IQ van 70. Want zo groot is ook het gat tussen een hoogbegaafd kind en een gemiddeld kind. Onderzoek heeft uitgewezen dat kinderen die deelnemen aan een plusgroep op termijn beter in hun vel gaan zitten en daardoor meer plezier krijgen in leren en leven. De plusgroep moet ook geen losstaand gebeuren worden, maar voor het kind als een aanvulling voelen op zijn gewone schooldagen, zoveel mogelijk geïntegreerd in zijn klas, en liefst op de eigen school. Maar dat is voor veel kinderen nu nog niet aan de orde.

Verder organiseer ik vakantiekampen, want zoals mijn zoon die zegt : "ik ga liever naar school dan dat ik thuis ben, want daar kan ik tenminste wat doen", zo zijn er misschien nog wel meer kinderen. Een goed teken trouwens als ze zooo graag naar school gaan ! Het kamp is bewust geen schools gebeuren ! Het is het ontmoeten, het mogen zijn wie je bent, het erkend en herkend worden in de manier waarop je in elkaar steekt, praten over hoe het is slim te zijn, je te vervelen, gepest te worden, je anders te voelen, gevoelig te zijn, ... we praten terwijl we allerlei leuke dingen doen, zoals technieken, handwerken, knutselen, tekenen, spekstenen, schilderen, ... maar ook de computer vormt een interessante uitdaging natuurlijk met daarop game-maker, scratch, foto`s bewerken, website bouwen, en muziek componeren, ...

Ik vertel jullie dit verhaal omdat wellicht veel mensen zich hierin zullen herkennen, en zo weten dat ze niet de enigen zijn ! Dat er altijd ergens een luisterend oor is, die onbevooroordeeld wil luisteren naar uw verhaal.



Aanvulling op WIE BEN IK ?

Sinds ongeveer een jaar is ook bij mezelf een zoektocht begonnen. Ik wou antwoord op vragen over mijn eigen jeugd. Waarom heb ik me altijd anders gevoeld ? Ik voelde me altijd en overal een buitenbeentje, ik paste er niet tussen. Waarom zijn de enige herinneringen aan school, momenten waarop mijn creatieve uitspattingen verscheurd, bekritiseerd of te niet gedaan werden ? Waarom werd ik op school zo lang en zo intensief gepest ? Waarom gebeurde daar niets mee ? Waarom deed ik altijd wat andere mensen van me verlangden en verwachtten ? Wie heeft mijn school -en later beroepskeuze gemaakt ? Waarom werd mijn potentieel niet gezien ? Of als het al werd gezien, waarom werd ik niet meer gestimuleerd om mijn pijlen iets hoger te richten ? Waarom haalde ik mijn diploma onderwijzeres zonder ooit een boek opendoen, en waarom klapte ik daarna helemaal dicht op de universiteit ? Waarom heeft mij toen niemand verteld dat ik gewoon niet kon leren ? Waarom belandde ik daarna in een heel zware depressie ? Een echte identiteitscrisis ? Wie was ik, wat betekende ik op deze wereld, had ik wel een doel, waar ging alles naartoe ? Ik koos toen dat een gelukkig gezin stichten mijn doel was, zo ging het ook. Maar waarom gaat het dan rond mijn dertigste weer mis en krijg ik een burn-out ? Door mijn zoon word ik geconfronteerd met het feit dat ik misschien ook wel slimmer ben dan gemiddeld. Het verklaart heel veel. Veel puzzelstukjes vallen op zijn plek. Nu kom ik er voor het eerst achter waarom ik anders ben, waarom ik anders denk, waarom ik dingen aanvoel, waarom ik perfectionistisch ben en faalangstig. Ik leer ermee omgaan, en vooral ik leer nu ook de positieve en de leuke kanten te zien van het hoogbegaafd zijn. Als afsluiting van de zoektocht naar mezelf wil ik de Mensa test gaan doen. Maar wat daar ook uitkomt van getalletje, ik weet nu wie ik ben en waarom ik doe zoals ik doe ... En nu kan ik verder ...

Inspirerende tekst


Onze grootste angst is niet dat we onvolmaakt zijn.
Onze grootste angst is dat we mateloos krachtig zijn.
Het is ons licht, niet onze schaduw,
wat ons het meest beangstigt.

We vragen onszelf:
wie ben ik om briljant te zijn, prachtig, talentvol, fantastisch?
Maar, wie ben jij om dat niet te zijn?

Je bent een kind van God.
Je onbelangrijk voordoen, bewijst de wereld geen dienst.
Er is niets verlichts aan je klein maken,
opdat andere mensen zich bij jou niet onzeker zullen voelen.

We zijn allemaal bedoeld om te stralen als kinderen.

We zijn geboren om de glorie van God, die in ons is, te openbaren.
Die is niet slechts in sommigen van ons, die is in iedereen!

Als wij ons licht laten stralen, geven we onbewust
andere mensen toestemming hetzelfde te doen.
Als wij van onze eigen angst bevrijd zijn,
bevrijdt onze aanwezigheid vanzelf anderen.

Often said to have been quoted in a speech by Nelson Mandela.
The source of this inspiring quote is Return to Love by Marianne Williamson,
Harper Collins, 1992, from Chapter 7, Section 3 (Pg. 190-191).

Juli 2014  Tijd voor een update

Als ik terug kijk op de voorbije jaren ben ik ontzettend gegroeid. Ik doe dingen die ik nooit gedacht had te doen. Ik stap telkens weer uit mijn comfortzone om uitdagingen aan te gaan en te ontdekken dat ik meer kan dan dat ik dacht. Mijn kinderen volgen mijn voorbeeld, zo kun je met dit 'voorleven' ontzettend veel betekenen voor je kinderen als je je geen begeleiding kunt veroorloven. Niet jouw woorden maar je daden nemen kinderen over, wees de persoon wie je wilt dat zij worden ! 
Ik ben ontzettend gepassioneerd geraakt in onderwijs, de onderwijsvernieuwingen, de onderwijs kanteling, .... ik ben er van doordrongen dat er veel moet veranderen in het onderwijs en daar ben ik dagelijks mee bezig. Het is fijn met je passie bezig te kunnen zijn, daar haal je ontzettend veel energie vandaan. Daarnaast kan ik vanuit mijn ervaringen veel andere kinderen helpen die een steuntje in de rug kunnen gebruiken. 

Met mijn kinderen gaat het prima, de oudste die een ontzettend moeilijke basisschoolperiode heeft gekend en versneld naar het VO is gegaan, gaat nu met zijn elf jaar naar 2 vwo. De versnelling van groep 6 naar groep 8 en de vervroegde overgang naar VO zijn heel goed uitgepakt. Hij besefte goed dat hij zich zou moeten bewijzen. Hij had slechts een nipt HAVO advies met alle hiaten die hij opgelopen had. Maar de brugklas ging super. Hij maakte een goede start, had prima aansluiting bij de oudere kinderen, laat zich niet doen en staat zijn mannetje. Hij zit heel goed in zijn vel en heeft zin in volgend jaar !

Voor mijn andere kinderen is de strijd nog niet gestreden, de bewijsdruk is ontzettend groot, eerst maar eens bewijzen .... gelukkig sta ik nu stukken steviger in mijn schoenen en toch raakt het me telkens weer. Kinderen moeten op de CITO bewijzen dat ze meer in hun mars hebben en dat gaat vaak niet omdat het vaak om kennis en vaardigheden gaat die met de CITO niet getest worden. Dat geldt vooral bij onze jongste, die is net als de oudste in zijn hele doen en laten, ongelooflijk waar het kind mee bezig is, hoe hij denkt, hoe hij redeneert en praat .... op school echter een heel ander kind ... dat baart me zorgen. 

Een ander vooroordeel waar we tegenaan boksen is het feit dat HB kinderen écht niet altijd op alle vakken A'tjes halen .... Mijn middelste is slecht in spelling, ik weet hoe dat komt, hij oefent te weinig ... hij is in alle staten als ik nog maar het woordje oefenen rep. Hij heeft een enorme fixed mindset en vaste overtuigingen over spelling en is er heilig van overtuigd dat hij het gewoon nooit zal kunnen. Op school zijn de zwakkere resultaten op spelling en taal het bevestigende bewijs dat hij allemaal wel meevalt ... maar er is veel meer aan de hand en ik weet niet wanneer ik ze dit eens rustig mag uitleggen én of ik dan ook gehoord word ... ben benieuwd ?

On Children
 Kahlil Gibran

And a woman who held a babe against her bosom said, "Speak to us of Children." 

And he said: 
​
Your children are not your children.
They are the sons and daughters of Life's longing for itself.
They come through you but not from you,
And though they are with you yet they belong not to you.
You may give them your love but not your thoughts, 
For they have their own thoughts.
You may house their bodies but not their souls,
For their souls dwell in the house of tomorrow, 
which you cannot visit, not even in your dreams.
You may strive to be like them, 
but seek not to make them like you.
For life goes not backward nor tarries with yesterday.
You are the bows from which your children
as living arrows are sent forth.
The archer sees the mark upon the path of the infinite, 
and He bends you with His might 
that His arrows may go swift and far.
Let your bending in the archer's hand be for gladness;
For even as He loves the arrow that flies, 
so He loves also the bow that is stable.

Februari 2019

Zo wat gaat de tijd toch snel, je bent even druk en zo ben je een paar jaar verder ... Ondertussen geef ik vooral trainingen op scholen aan teams van juffen en meesters. Ik heb veel ervaring opgedaan in verschillende prachtige projecten. Het opzetten en draaien van een voltijds HB concept. Het bedenken, opzetten en draaien van twee plusklassen op cluster 4 onderwijs voor dubbel bijzondere kinderen, slimme kinderen met een dubbele diagnose. Het opzetten en draaien van het Selfie-Lab in Tilburg waar we de executieve functies trainen van alle groep 5-6'ers op 4 locaties dmv psycho-educatie, vergroten van het zelfinzicht, het spelen van spellen en het trainen van de leerkrachten. Het geven van trainingen voor zowel Novilo als Exova op alle gebieden van hoogbegaafdheid en gepersonaliseerd onderwijs. En natuurlijk draai ik nog steeds de kampen en de computer / spellenclub. 
Op professioneel vlak goed bezig dus.

Op persoonlijk vlak heb ik mezelf de laatste jaren heel goed leren kennen. Ik kon de laatste jaren mijn talenten ontdekken en mezelf de ruimte geven te groeien. Ik ben veel uitdagingen aangegaan, ben uit mijn comfortzone gestapt, moest af van mijn belemmerende perfectionisme, ontwikkelde voor mezelf een groei mindset, ik geloofde dat ik kon groeien, beter kon worden, uit mijn schulp kon breken, ... als ik maar ging doen. Dat eerste stapje zetten, zei Tijl ooit ! Voetje voor voetje, groeien en leren is een proces zonder einde, je moet er dus niet meteen willen zijn, dat levert stress op. Begin nou maar en ervaar, leer, stel bij, en word steeds beter. En dat doen we nog steeds, met alweer mooie projecten in het vooruitzicht.

De kinderen gaan goed, elk op hun eigen manier vinden ze hun weg binnen het schoolse systeem. De oudste zit in de examenklas van het vwo. Hij is straks als het goed is, vervroegd klaar en gaat dan voor een tussenjaar. Hij voelt zich te jong om al verder te studeren. Hij weet wel al heel goed wat hij wil gaan doen. Voor ouders die zich afvragen hoe de versnelling voor ons is uitgepakt, dan zich ik ook achteraf, prima. We zouden het weer zo doen. Als hij nu nog twee jaar had 'gemoeten', denk ik niet dat hij dat nog zou redden ... De versnelling betekende met je 10 naar het VO, geen bijzondere klas maar gewoon de brugklas havo-vwo. Ook dat hebben wij goed bedacht, doordat hij in een gewone klas kwam, moest hij ook zijn gedrag al snel aanpassen, van kind werd hij als snel echte tiener. Het drukke kind-gedrag werd gewoon niet geaccepteerd. Het betekende ook dat verschillende leerkrachten er helaas niet veel van begrepen zo'n jonge snotneus in de klas, die alles beter wist, moeilijk stil kon zitten en altijd vragen had ... heb nogal wat gesprekjes gehad ;) waarin ik begrip voor mijn kind probeerde te bewerkstelligen. Het is de school niet goed gelukt de motivatie van onze zoon gaande te houden, met wat aanpassingen was dat beter gelukt. Tristan wil dit straks op school nog aangeven, hoe het er ook had kunnen uitzien en hoe hij zich beter had kunnen vermaken op school. Maar eerst maar eens dat diploma binnen halen ;) Versnellen betekende ook vervroegen, alles kwam eerder. Eerder alleen weg op die grote fiets naar die grote stad, met een te zware rugzak. Eerder met vrienden de stad in, eerder zelfstandig, eerder loslaten, eerder uitgaan, nu door vrienden met een auto opgehaald worden, straks met vrienden op vakantie, ... onderschat dat niet ! 

Mijn middelste is een slimme, zeer gevoelige, onderpresterende beelddenker. Door deze combinatie is ie qua resultaten niet komen boven drijven op het basisonderwijs. Hij heeft er een vertekend zelfbeeld aan over gehouden. Hoe kun je geloven dat je slim bent als niets taligs daarop wijst. Hij had nog erg weinig zelfvertrouwen over, een laag zelfbeeld en een ontzettende fixed mindset op vlak van school en leren, toen hij in groep 8 opnieuw werd getest. Het advies strookte totaal niet met zijn capaciteiten. Maar goed wat moet je ... Wij zijn gegaan voor zekerheid, veiligheid, begrip en een opdroogperiode, in een kleine, smalle ( enkel ) vmbo school met een mavo-havo klasje met 15 leerlingen. Enkele weken na de start zag je al een heel ander kind. Hij krijgt meer zelfvertrouwen, het lukt hem nu wel, hij haalt goeie punten, merkt dat ie 'wat' slimmer/sneller is, zat na enkele weken al in vwo stof wiskunde te werken (hoera voor de digitale leermiddelen !), en doet het er sociaal ook prima. Overstap naar havo moeten we nog zien ... Ik denk dat we gaan voor mavo diploma en dan kan hij straks zelf kiezen of hij er de havo nog achteraan doet. Weet je, al bij al is een gelukkig kind nog het allerbelangrijkste, dat hebben wij wel geleerd.

Vandaar ook ons besluit onze jongste ( 9, groep 6 ) uit het reguliere systeem te halen en hem te laten starten op een school die veel beter bij hem en zijn onderwijsbehoeften past. En waar ons dat zal brengen, dat zullen we dan wel weer zien, voor nu ... een tot achter zijn oren zwart, moe en gelukkig kind !

Februari 2020

Een jaar verder alweer, en wat is er toch weer veel gebeurd. Vandaag precies op de dag dat onze jongste wordt ingeschreven op zijn nieuwe basisschool, z'n derde, en het dus groot feest is hier, bedenk ik me dit blog weer even aan te vullen. Vooral omdat ik weet dat het veel gelezen wordt. En ondanks mijn twijfels over mijn schrijftalent, doe ik het nu gewoon. Maakt mij die taal- of spellingsfout toch uit. Waar zal ik beginnen.

Tristan, onze oudste gaat heel goed. Die zit in Amerika, een tussenjaar highschool. Na de eerste hyper tijd van alle nieuwe dingen en belevenissen, zat hij na kerst een beetje in een dipje. Op school weinig uitdaging natuurlijk, maar daar heeft ie wat op gevonden ... hij heeft een bedrijfje opgezet die 'exchange clothing' verkoopt, en is bezig zijn eigen 'brand' aan het neerzetten ;). Het loopt goed en meneer verdient zo zijn eigen zakcentjes. De boeken over bedrijfskunde en online marketing geven hem wat te doen op school. Hij stoomt zichzelf klaar voor de universiteit ;). Over enkele maanden komt hij thuis !!JOEPIE!! en dan staat een nieuwe uitdaging voor de deur. Hij gaat bedrijfskunde studeren aan de Erasmus universiteit. 

Onze middelste, Joran, volgt nog steeds zijn eigen eigenwijze pad ;), na de mavo/havo brugklas, wilde hij toch gewoon de mavo volgen want dan kan hij op zijn school blijven en hij wil toch eigenlijk niet naar de havo. Althans niet na het tweede jaar. Omdat je Joran niet onder druk kunt zetten, en hij toch echt nog zijn eigen capaciteiten moet gaan ontdekken, vind ik dat prima. Er lopen goede gesprekken op school. Hij is erg sociaal en doet zijn best. Hij laat nog niet zien wat ie kan, maar is dan ook helemaal niet met school bezig ... Ik blijf hem voorhouden dat ie steeds de keuze heeft en dat het pad wat ie kiest zijn eigen pad is. Nu heeft hij bedacht dat hij volgend jaar het versnelde mbo wil gaan doen. Dat wordt een optie bij hem op school. Hij heeft nog steeds een doel, hij wil leraar worden. En dat zal hem ook lukken, maar dan via een creatievere weg ;)

Onze jongste, Nathan, dat is een ander verhaal. Ik eindigde vorige keer met het bericht dat ie naar een school ging met een vernieuwend concept. Dat is helaas niet goed gegaan, meer woorden wil ik daar niet aan vuil maken. Veel onkunde, ontbrekende kennis en onbegrip voor kinderen die uit het reguliere systeem vallen met mogelijk tijdelijk schooltrauma, terwijl ze juist voor deze kinderen iets wilden opzetten. Het ging van kwaad naar erger en Nathan kwam begin dit schooljaar thuis te zitten. Daar zaten we dan, op het punt waar we nooit terecht wilden komen. Alles wat je ooit wel eens gelezen hebt over thuiszitters klopt en overkomt je. Terwijl je meteen de druk voelt van je kind moet zo snel mogelijk naar school ... kom je vier maand later op een groot overleg waar 'men' nog moet gaan bedenken wat dan wel een passende plek zou moeten zijn. Goed, ook daar ga ik niet over uitweiden, negatieve energie ... daar doen wij niet aan.

Ondanks de pikzwarte periode waar je als gezin in terecht komt, zijn we niet bij de pakken neer gaan zitten en zijn gaan zoeken. Dankzij enkele super tips uit mijn netwerk !!! kwamen we uit op een school waar ze niet bang waren voor een thuiszitter ;) Na de eerste gesprekken startte Nathan daar vol goede moed, 4 dagen in de reguliere klas en 1 dag in de week plusklas. Net voor kerst hoorden we in een gesprek dat er een groot verschil was gezien tussen Nathan in de gewone klas en Nathan in de plusklas en dat ze hadden besloten Nathan verder te laten proefdraaien op voltijds hoogbegaafdenonderwijs. En vandaag hebben we dus te horen gekregen dat ze Nathan graag inschrijven op hun school en dat hij op voltijds HB blijft. Wat een opluchting !!! Ik breng hem zo vaak mogelijk zelf naar school, en op de dagen dat ik werk kan hij met de buurtbus naar school. Dat doet ie super!

Om nog even iets over mijn eigen HB te delen. Mijn ontwikkeling de laatste tien jaar is de lucht in geschoten. Ik krijg enorme voldoening uit mijn werk. Iedere training sta ik weer op scherp, en vind ik het nog steeds spannend. Daar spreekt mijn perfectionisme en mijn nog steeds aanwezig onzekerheid. Daar komt ik maar niet vanaf. Je jeugd en vooral je basisschooltijd en VO heeft zo'n impact op je zelfbeeld ... Wat ik merk is dat ik veel afwisseling nodig heb. Dat ik niet voor lange tijd hetzelfde kan doen, dan verminderd mijn focus en interesse. Dat ik leef voor vernieuwing, bedenken, opzetten, creëren, opzetten en de schouders eronder zetten, en het dan vooral moet overdragen ;) Terwijl ik altijd heb gedacht dat ik dom was en niets kon onthouden, zit er nu in mijn hoofd een gigantische bieb aan info en kennis. Alles wordt gelinkt met elkaar. Mijn passies voor het hoogbegaafde kind, de onderwijsvernieuwing die daar voor nodig is en onderzoekend leren kwam mooi samen in het JuniorLab project. Ik mag mezelf nu ook auteur noemen ;) we hebben een prachtig product uitgegeven waarmee hopelijk veel leerkrachten los kunnen gaan met het vormgeven van onderzoekend leren in de klas. Waar ik nog steeds niet goed mee overweg kan, is de eenzaamheid en de continue non-stop introspectie, dan zou ik o zo graag een uit-knop hebben in mijn brein. Het stopt gewoon nooit. En niet dat ik niemand heb, ik heb voldoende leuke mensen om me heen, maar toch mis ik iets. Wat dat precies is, moet ik nog uitzoeken, maar ik denk dat dat mensen zijn met wie ik lekker kan breinen. Dat gebeurt wel af en toe, maar veel te weinig. Dus daar heb ik nog een slag te slaan. Als ik nog wensen heb, dan zou ik me graag gaan verdiepen in het creatieve van hoogbegaafdheid en kijken wat ik daarmee kan of kinderen kan aanbieden.

Jullie zijn weer op de hoogte. Tot de volgende update !

December 2021

Wat kan ik genieten van de gesprekken met mijn oudste. Diepgaande betekeniszoekende gesprekken vanuit bevlogenheid, betrokkenheid, en een zeer verhoogd bewustzijn van alles om hem heen. Prachtig hoe hij zich een eigen weg baant, los van wat moet, van tradities, en vaststaande aannames.
Zijn bedrijf 'Exchange life' groeit en gaat vruchten dragen. Ondertussen zelf de kost verdienen om jezelf helemaal zelfstandig te onderhouden op je net 19 jaar. Zo knap, weinigen zullen het hem nadoen. 
Hij is gestopt met zijn studie op de uni, corona gooide serieus eten in het roet, maar je voelde je ook gevangen in een studie waarin je niets nieuws leerde en zou moeten wachten tot jaar 5 of 6 om dingen te weten te komen die je nu nodig hebt. Dus kwam hij tot de conclusie dat je gewoon ook zelf een boek kunt lezen en het gewoon kunt gaan doen, en dat doet hij nu! En wat groeit hij, hij leert ontzettend veel bij en is zich enorm aan het ontwikkelen op allerlei vlakken.

Onze Joran doet zijn derde jaar mavo opnieuw. De corona-tijd thuis vergde een te grote zelfstandige werkhouding die hij nog niet heeft. Hij verloor zich in veel leukere zaken ;) en kwam tot de conclusie dat hij weinig had opgestoken van het corona schooljaar, dus vond hij het helemaal geen slecht idee om het jaar nog een keertje te doen. Groot gelijk zou ik zeggen ... wat is een jaar op een mensenleven. Dit jaar biedt zijn baantje wel wat afwisseling in zijn school en gameroutine. Hij werkt veel, vindt het leuk, en verdient zijn eerste centjes en dat biedt mogelijkheden ;) Helaas is hij nu aan het herstellen van een dubbele beenbreuk, opgelopen op freerun, maar volgens mij start hij deze week weer met een uurtje werken om dat voorzichtig op te gaan bouwen.

Onze jongste, ja die blijft onze jongste hé. Bijzonder ventje. Ook de derde school bood geen uitkomst. Ze hebben het geprobeerd maar hadden te weinig ervaring met schooltrauma, er kwam te snel weer te veel druk op presteren, opletten, werkjes maken, ... daar was hij niet aan toe. Te weinig kennis ook over de window of tolerance en over hoe een kind met trauma in een onveilige situatie in de 'vechten, vluchten of bevriezen' stand komt.

Hij zit nu op Libertad, democratisch onderwijs. Een school die ruimte biedt aan het hervinden van je eigen intrinsieke motivatie om tot leren te komen. Geen druk, geen stress, geen moet, ... doen en vinden waar je goed in bent, een pas op de plek, ontdekken wie je bent en een gevoel hervinden van 'er mogen zijn' en 'goed genoeg zijn', ... En wat zien we na een maand of twee? Hij groeit! Letterlijk en figuurlijk groeit hij, hij schiet de lucht in, hij zit lekker in zijn vel. Geen struggle meer om uit bed te komen en naar school te gaan. Aansluiting bij de jongeren die daar zijn. Herkenning, veiligheid, ...

Ikzelf zit nu reeds in mijn tweede jaar kruidengeneeskunde op basis van de Chinese leer. Ik ben voor mezelf gaan nadenken wat ik wilde, waar ik zelf nog nieuwsgierig naar was en waar ik blij van werd en dat zijn de kruidjes geworden. Het eerste jaar schoot ik volledig de leerkuil in. Die Chinese geneeskunde was letterlijk en figuurlijk Chinees voor mij. Goed om zelf weer eens te ervaren hoe dat voelt, die struggle om iets onder de knie te krijgen, om het zo te gaan aanvliegen dat je er logica in ziet en het gaat begrijpen. Bij mij dus ook de toverwoorden topdown en mindmappen! Ik wil het grotere geheel zien, alles weten voor ik door kan naar echt begrijpen en onthouden. Ik vind de opleiding en de studiegenoten, de sfeer, de verdieping, ... geweldig. Fijn dat ik deze uitdaging ben aangegaan. Volgend jaar nog een specialisatiejaar, ik wil me gaan verdieping in kruiden bij kinderen, en dan hopelijk mijn diploma herborist. Misschien ga ik dan door voor acupunctuur, maar daar moet ik nog even mijn kop over breken. Lekker bezig dus!

Ondertussen draai ik zakelijk een heel goed jaar met heel veel trainingen vooral over de executieve functies in combinatie met mijn mooi ontwikkelde materialen bij de autometafoor. Dus nog steeds lekker bezig om meer begrip en kennis de scholen binnen te brengen over kinderen die zich anders ontwikkelen dan de norm.

Ook mijn man, Nico is lekker bezig. Sinds hij zelfstandig is geworden enkele jaren geleden is ook hij zich enorm gaan ontwikkelen en doet nu dingen waarvan hij nooit had gedacht dit ooit te kunnen. Hij is ontzettend gegroeid de laatste jaren en kan nu de opbrengst oogsten van enkele jaren hard werken. Zijn bedrijf in zonwering, overkappingen en rolluiken draait goed ondanks de corona toestanden.

Voor nu ...  zijn we even allemaal onder de pannen, we kijken wel weer waar ons pad ons verder nog brengt.
Tot de volgende update!