Leerkracht in hart en nieren

Ans Ramaut

Nog niet zo heel lang geleden vroeg een collega bij mij op school, hoe het kwam dat ik het systeem en de methodes los kon laten, zo pro-actief nieuwe dingen probeerde en de kinderen vertrouwde in hun ontwikkeling. Ik heb toen vluchtig geantwoord, dat ik dat niet wist, ik trok mijn schouders op en dacht er één seconde over na om een lang verhaal te starten, maar heb dat maar niet gedaan. Ik ben haar nog steeds antwoord verschuldigd. Vandaar deze blog.

Toen ik 30 was, nu 6 jaar geleden, wilde mijn lichaam niet meer mee. Ik had geen energie meer, ik had overal pijn, sliep heel slecht, had paniekaanvallen, hartkloppingen, … ik kon niets meer hebben en kon zelfs niet meer lachen met mijn drie kinderen. Een officiële burn-out … nooit gedacht dat mij dat zou overkomen.

Hoe was het zo ver gekomen ? Heel passioneel met je baan en je gezin bezig zijn en jezelf daarbij wegcijferen, alles perfect willen, keihard werken zonder ooit een bedankje of complimentje, je niet gezien of gehoord voelen, nog harder gaan werken uit angst, het systeem waarin je zit willen veranderen, voelen dat er dingen niet goed gaan en er in je eentje niet veel aan kunnen veranderen, je nutteloos en onbelangrijk voelen, …

Beetje bij beetje maakte ik stapjes op weg naar … ? Maar wie was ik ? En wat wilde ik eigenlijk ? Waar wou ik heen ? Ik heb veel nagedacht, gewandeld, geknuffeld met de kinderen, genikst, geslapen, … stilletjes aan kwam ik bij mezelf terug. Ik heb in de periode voor mezelf bedacht wat ik wel en niet meer wilde, wat ik zou gaan doen om mijn grenzen te bewaken en waar ik wél verandering in kon brengen.

Na enkele maanden stond ik weer voor de klas, al snel merkte ik dat op school alles door gegaan was en doorging, alsof ik nooit was weggeweest en het aan mij zou zijn om de dingen die ik bedacht had nu toch echt voor mezelf te gaan doen. Ik was het mezelf verschuldigd. Ik ging mijn grenzen bewaken, ik ben ook een mens en hoef niet te springen voor elk wissewasje, heb recht om op vrije dagen echt vrij te zijn, verdien respect van collega’s, van ouders, … heb een eigen mening, ging werk beter verdelen onder duo-collega’s, heb enkele malen aangegeven dat mensen die hard werken af en toe een schouderklopje kunnen gebruiken, …

Ik ging mensen meer vertellen over wie ik was, hoe ik in elkaar zat, waar ik tegenaan liep, … jezelf bloot geven is natuurlijk niet makkelijk … mensen kunnen je kwetsen, en het is vaak ook zo dat hoe goed je het ze ook uitlegt, je vaak toch nog niet helemaal begrepen wordt. Voor je zelfkennis en zelfvertrouwen is het wel goed, ik begon stilaan te geloven dat ik er gewoon mocht zijn, dat ik goed was zoals ik ben, dat ik een goede leerkracht was, ook daar heb ik jaren aan getwijfeld en niemand nam die twijfels weg …

Van daaruit ben ik ook gaan nadenken wat ik wilde in mijn klas. De school kan je in je eentje niet zo snel veranderen, maar je kunt wel een start maken bij jezelf en je klas, zodat je niet elke dag het gevoel hebt dat je je kinderen te kort doet, dat je het systeem toch niet verandert, dat je onder de sloef ligt, dat je maar moet doen wat je opgedragen wordt. 11 jaar in het onderwijs heb ik nodig gehad om te beseffen dat je het echt op je eigen manier kan en mág doen, en dat dat je heel veel energie, motivatie en passie oplevert !

We zijn nu al weer enkele jaren verder, ik heb veel geleerd en heb mezelf ontzettend ontwikkeld op manieren die ik nooit van tevoren had bedacht. Ik weet veel, en wil dat graag delen zodat andere leerkrachten hier misschien wat aan hebben. Ik besloot te gaan bloggen over het onderwijs, want ik besef maar eens te meer, dat ik eigenlijk een leerkracht ben in hart en nieren ! Mijn twijfels zijn verdwenen als sneeuw voor de zon ! Ik wil graag anderen inspireren met mijn ideeën en tot veranderen aanzetten ! 


The change is within all of you teachers ! This is only the beginning of the story …